Kilka kolejnych dni ze średnią pogodą, czyli znakomity czas na zapoznanie się z naszym nowszym „symulatorem” Redbird FMX. Od starej Frasci różni się przede wszystkim ruchomą platformą, ale też bogatszą scenerią i realizmem.

Ponieważ symulator jest bardziej zaawansowany, żebym mógł z niego korzystać muszę przejść krótki firmowy checkout. Dowiedziałem się na przykład, że nie wolno wnosić do pomieszczenia napojów oraz wsiadać i wysiadać z kabiny w czasie gdy jest aktywna. Obydwie reguły na dzień dobry obalił Neal, przynosząc kubek z kawą i włażąc do puszki gdy ja już zdążyłem się w niej rozgościć.

Redbird to bardzo łatwa maszyna, zarówno dla ucznia jak i instruktora. Szybko załapałem obsługę i latanie – do tego stopnia, że już przy pierwszym starcie odcinając dopływ paliwa na 600 ft AGL zdołałem zawrócić na lotnisko, lądując na przeciwnym kierunku pasa (nie próbujcie tego w realu).

Zanim jednak 27-ego marca zacząłem nauczać w simie, wybrałem się na kilka lotów – z Elvisem na short i soft field operations, z Johnem na lądowania (powoli załapuje „flare”, czyli po polsku „wytrzymanie”), a z Danem na hood work (contant speed i contant rate climbs and descents). Polecieliśmy na północny zachód nad górkami, ale zaczęło tak padać, że widzialność w deszczu spadła prawie do zera. Tracąc kontakt wzrokowy z lotniskiem i nie chcąc ryzykować kompletnego IMC w C152, postanowiłem zejść spiralą prosto w dół. Była tam mała dolinka, a dolinka pewnie doprowadzi mnie do równiny, a gdzieś w tej równinie jest nasze lotnisko. Zostało jeszcze zagadać do Wieży, co by nie zaliczyć wpadki w class D bez nawiązania kontaktu radiowego, i droga wolna.

Wieczorem pierwsza redbirdowa sesja z Danem. Chińczcy muszą w szkoleniu do turystycznej spędzić 3 godziny w „symulatorze”, mimo że te godziny do niczego im się nie liczą. Ponieważ Dan nie ma problemów z lataniem na przyrządach, postanowiłem poćwiczyć różne emergencies – awarie przyrządów (np. prędkościomierza – wreszcie uczniowie rozumieją po co przy każdym starcie robimy callout „airspeed alive”), wyskakujące circuit breakery (np. podczas go aroundu mogę uczniowi wywalić CB od klap, dzięki czemu przy prawdziwej awarii wymyśli jak rozwiązać problem w 10 sekund, a nie w 2 minuty), no i oczywiście wszelkiego rodzaju awarie silnika, ze szczególnym uwzględnieniem moich ulubionych, czyli zaraz po starcie. Tu przykładowo uczeń miał już ponad 1000 ft AGL i zgodnie z procedurą zdecydował się zawrócić na lotnisko.

Kolejnego dnia miałem półtoragodzinną sesję z Elvisem, też poćwiczyliśmy awarie, choć głównie skupiłem się na właściwym temacie lekcji, czyli nawigacji z wykorzystaniem VORa, a że uczniowi szło nieźle, to podniosłem poprzeczkę wciskając przycisk „zero visibility”.

W drugiej sesji z Danem postanowiłem sprawdzić jaką to scenerią dysponuje nasz Redbird. Pokręciliśmy się trochę po Chinach (z uwzględnieniem lotniska ZUUU – Chengdu Shuangliu w prowincji Syczuan, czyli przyszłej bazy mojego studenta), następnie przenieśliśmy się magicznie do Polski…

… a konkretnie do Krakowa. Dan chciał poćwiczyć soft field takeoff, więc nie pozostało mi nic innego jak teleportować go do Pobiednika. Sceneria nie była super szczegółowa, ale zauważyłem na ziemi kilka szybowców i wyciągarkę! Wystartowaliśmy w stronę miasta, kierując się na Balice.

Zboczyliśmy z kursu na południe, bo nie wypada ćwiczyć przeciągnieć nad gęstą miejską zabudową. Próbowałem też kilka razy wpuścić Redbirda w korkociąg, ale za każdym razem zamiast ładnej ustalonej rotacji mieliśmy szaloną reakcję „budy”, wirówkę na ekranach, podczas gdy „samolot” sam się wyprowadzał mimo maksymalnych wychyleń sterów kierunku i wysokości.

Ostatecznie znaleźliśmy w okolicach Bielan. „Fly direct EPKK from present position” – nie odpuściłbym sobie przelotu nad moją chałupą. Sceneria nie jest aż tak szczegółowa, ale zawsze człowiek poczuje się bliżej domu. Poniżej widok na Kraków, a w pierwszym planie Las Wolski. Ten brązowy placek to najwyraźniej Kopiec Piłsudskiego.

„Report left base runway 25”

„Cleared to land runway 25. We accept cash and most major credit cards.”

Muszę przyznać, że ruchoma platforma Redbirda dodaje sporo realizmu, szczególnie jeśli jest się w chmurach. Oczywiście nie jest to „full motion”, ale za $60.000 nie można wymagać zbyt wiele.

Z drugiej strony przybywanie w kabinie jako instruktor, a szczególnie ciągłe wchodzenie i wychodzenie, wpływa bardzo negatywnie na układ błędnika. Nie żartuję, za pierwszym razem po półtorej godzinie siedzenia w „budzie” nie byłem w stanie zjeść obiadu.

* * *

Tak na marginesie, zgodnie z tytułowym licznikiem stunkęło mi właśnie pół tysiąca dni pobytu w USA. Aż trudno uwierzyć jak ten czas leci. Podziękowania dla wszystkich, którzy wytrwale czytają bloga… będzie już ze trzy lata!