Znów lot na północ. Pora na manewry na wysokości. 6000 stóp brzmi w miarę bezpiecznie, tym razem pojmując bezpieczeństwo jako nie utracenie licencji przez wpakowanie się w przestrzeń klasy C lotniska PDX (poniżej 4000 ft). Przy okazji podziwiam piękno Columbii i tegoroczną grudniową pogodę. W porównaniu do zeszłego roku, w tę zimę jest sucho jak na Saharze.

Później, w okolicach Woodland, postanawiam szybko zejść w dół na niewielkim dystansie. Wywalam więc podwozie i robię emergency descent – 140 węzłów i zniżanie kilka tysięcy stóp na minutę. Jednocześnie wykonuję bardzo delikatny zakręt skanując pod sobą niebo.

Zbliżam się do Scappoose i planuję włączyć się spokojnie w krąg, ale o spokoju dziś mowy być nie może. Szaleństwo ruchowe. Jedni lądują na alfacie, inni na trawie, na taxiwayu ktoś uczy się w wiatrakowcu. Kręcę na base, a w tym samym momencie inny samolot również zgłasza base – ciaśniejszą. Przy tym nic nie widać, poza wielkim zachodzącym słońcem.

Po trzech stresujących rundkach wracam do Hillsboro, gdzie też samolotów nie brakuje. Numer 4 do lądowania na prawym downwindzie. Kręcąc z base na final widzę po lewej stronie ok. pół mili ode mnie niebieskiego Van’s RV który podchodzi z prostej. Nie ma opcji żebyśmy się razem zmieścili na finalu – sorry kolego, ale jesteś number 5. Przez chwilę jest nerwowo, bo nie jestem pewien czy ten RV mnie przed sobą widzi, ale zgłasza w końcu „go around”, więc jest ok.

Short field landing i kołowanie na szkolny parking. Jeszcze tylko wypełnię żółty formularz (squawk sheet), bo podgrzew gaźnika prawie nie dawał się załączyć podczas tego lotu, i mogę wracać do domu.