Wszystko co dobre kiedyś się kończy i nie inaczej było z moimi tygodniowymi wakacjami. Początkowo zakładałem wylatać na Alasce 10 godzin, ale pogoda trochę popsuła mi ten plan. Po 5 dniach słońca przyszedł deszcz i silny wiatr, bez perspektyw na szybką poprawę. Dlatego postanowiłem zostać przy 9.2h w logbooku i zamiast siedzieć w drewnianej chatce w Moose Pass wrócić na ostanie dwa dni do Anchorage.

Miałem przy tym trochę szczęścia. W szkole akurat pojawił się nowy uczeń, jednak też uznał że w najbliższym czasie nie polata i zdecydował się wrócić do domu. Mógł sobie na to pozwolić, bo na codzień mieszka w Anchorage i jest pilotem 747 w UPS. Co ciekawe, życie na Alasce wcale mu się nie podoba, ale mimo bogatego doświadczenia (737, 757, Gulfstreamy, Citation) jego niska pozycja na seniority list nie pozwala mu zbytnio wybrzydzać.

Szczerze mówiąc trochę go rozumiem, bo co innego jest przyjechać na Alaskę w celach rekreacyjnych (i do tego w lecie), a co innego mieszkać w takim Anchorage. Miasto jest po prostu brzydkie i kręci się w nim mnóstwo niefajnego towarzystwa (podpici eskimosi, bezdomni imigranci).

Nie znaczy to oczywiście, że w okolicy brakuje turystów. Anchorage jest właściwie jedyną prawdziwą bramą do Alaski, więc przez miasto przewija się mieszanka wycieczkowiczów, myśliwych, wędkarzy, wspinaczy,… no i oczywiście pilotów! Pilotów spotyka się po prostu wszędzie. W każdym barze czy restauracji ktoś rozmawia o lataniu, czy to w bushu czy jako stewardesa dla World Airlines, z którą uciąłem sobie pogawędkę przy dorszu i kolschu.

Z dwóch dni jeden planowałem spędzić w Anchorage, a w drugim pożyczyć samochód i wybrać się na przejażdżkę na północ do Talkeetna’y. Pogoda była jednak nieubłagana, więc ostatecznie zostałem w ANC. Przenocowałem się w kolejnym tanim hostelu. Mnóstwo Rosjan i Azjatów. Było nawet trzech chłopaków z Polski, ale jakoś postanowiłem się nie ujawniać. W poprzednim hostelu też śladów naszych rodaków nie brakowało: (przy czym chodziło o to, żeby ściany były pomazane)

Nazajutrz wybrałem się do lokalnego muzeum, w którym główna wystawa ukazuje historię i kulturę ludów pierwotnie zamieszkujące te tereny, tak zwanych Alaska Natives (eskimosów po prostu).

Wszystko w ciekawej formie, mnóstwo kiosków z dotykowymi ekranami z których można dowiedzieć się praktycznie wszystkiego o danym przedmiocie.

Druga wystawa dotyczy historii w szerszym ujęciu – od pierwszych plemion, przez władanie rosyjskie, kupno Alaski przez Amerykanów, rozwój transportu, rybołówstwa, poszukiwanie złota, trzęsienie ziemi w 1964, odkrycie ropy naftowej, na lokalnych zwierzętach kończąc.

W ramach wystawy czasowej zaprezentowana była mała, ale bardzo interesująca kolekcja fotografi, poświęcona gorączce złota na przełomie XIX i XX wieku. (przykładowe zdjęcie ze zbiorów Anchorage Museum)

Około 2 po południu pożegnałem się z downtown, wsiadłem w People Mover (czyli autobus) i pojechałem na lotnisko Anchorage. Samolot do Portland miałem dopiero po połnocy, ale chciałem jeszcze zobaczyć lokalne muzeum lotnicze, które zamyka drzwi o 5:00.

Lotnisko w Anchorage jest dość niezwykłe, z racji niebywałej symbiozy między rozkładowym i czarterowym ruchem pasażerskim, licznymi lotami cargo oraz szeroko pojętym General Aviation. Jedna wieża kontrolna obsługuje 3 asfaltowe pasy startowe, 3 pasy „wodne” i jeden pas żwirowy. Poniżej lądujący de Havilland Otter.

Do lotniska jeszcze wrócę, ale najpierw kilka słów o muzeum. Nie jest ono duże, nie ma oszałamiającej ilości eksponatów, ale nadrabia pomysłem i „domową” atmosferą. W kilku pomieszczeniach można znaleźć naprawdę wszystko. Mnóstwo starych zdjęć pionierów zdobywających Alaskę i ich lotniczych przygód. Pełno „pamiątek” przedstawiających historie kilku miejscowych linii lotniczych i rozwój lotnictwa komercyjnego, od pierwszych bush planes po dzisiejsze Grand Caravany i 737.

Naturalnie na wystawie nie brakuje wspaniałych samolotów! Takich jak ten niebieski Waco YKC z 1934, czy Hamilton H-47 z 1929, jeden z pierwszych w pełni metalowych liniowców, kokurent Forda Trimotora (u góry po prawej).

W drugiej sali Travel Air 6000 z 1929, należący do Al Jones Airways.

Oprócz tego kilka innych perełek: kadłub dwupłatowej łodzi latającej Keystone Loening Commuter (też z 1929) czy Sterman C2B z 1928. Znalazło się też miejsce dla fragmentów Douglasa World Cruisera „Seattle”, jednego z czterech samolotów uczetniczących w pierwszym przelocie dookoła świata w 1924. „Seattle” we mgle zderzył się z górą.

Tym co zdecydowanie odróżnia to muzeum od innych jest wystawa… nart.

Dział pływaków i tundra tires.

A tu w przyszłości ma powstać mini muzeum awioniki.

Ale to nie koniec zwiedzania! Z głównego hangaru wychodzi się na zewnątrz, gdzie można oglądać Stinsona AT-19 Reliant z 1944 (należącego kiedyś do Alaska Airlines) czy latającą łódź Grumman Widgeon z 1943. Oprócz tego stoją tam dwa duże samoloty: Boeing 737 Alaska Airlines oraz DC-6 Northern Air Cargo, wraz z małym „miasteczkiem” lotniskowym – kontenerami ULD, tugami, cysterną…

Na koniec przechodzi się do drugiego hangaru (namiotu), w którym kolejne eksponaty czekają na lepsze czasy.

Zwraca uwagę przede wszystkim wspaniały Beechcraft 18 z 1943. W kącie leży też Noorduyn Norseman z 1944.

Naprawdę super muzeum z unikatowymi samolotami, nie do pomięcia podczas pobytu w Anchorage.

Obiecałem powrócić jeszcze do samego lotniska. Otóż jest ono największą bazą wodnosamolotów na świecie, a być może także i największą bazą bush planes. Zobaczcie sobie na Bingu jak wygląda brzeg jeziora Lake Hood. Mnóstwo Super Cubów, Cessn i Beaverów poupychanych w „krzakach”.

Przy okazji można pozaglądać do hangarów firm mających siedziby na lotnisku. Tu Otter na nartach, gdzie indziej Short Skyvan.

Idąc w kierunku terminala musimy przejść przez olbrzymi „economy parking” (setki maszyn; na zdjęciu widać tylko jeden rząd). Tu można spotkać po prostu wszystko!

Pewnie się zastanawiacie jak takie samoloty dostają się z tego parkingu na pas startowy. Te co mają koła – o własnych siłach, przez „przejazd samolotowy”:

A te na pływakach – z pomocą…

Po godzinie włóczenia się deszcz zagodnił mnie do terminalu. Z przechowalni odebrałem swoją walizkę (jest to jedno z nielicznych lotnisk w USA po 9/11 które nadal ma przechowalnię – pewnie dlatego, że oprócz walizek można w niej zostawić karabin albo zamrożoną zwierzynę) i usadowiłem się w fotelu z widokiem na lądujące samoloty. Najwięcej było wielkich 747 i MD-11 z cargo – FedEx, UPS i mnóstwo Chińczyków. Praktycznie za każdym olbrzymem ciągnęły się skondensowane smugi wing vortices.

Na lotnisku spędziłem kilka godzin, bo wiele lotów z Alaski startuje po północy. Dzięki temu można być w domu na rano, a jednocześnie przedłużyć sobie wakację obżerając i opijając się w lotniskowym Humpy’s.

Alaska to wspaniała i dzika kraina, gdzie piękno i przydatność lotnictwa (szczególnie General Aviation) widać na każdym kroku. Dzięki tym kilku dniom nie tylko zdobyłem seaplane rating, ale wręcz zakochałem się w wodnosamolotach. Nauczyłem się też podstaw górskiego latania i bądź co bądź zobaczyłem kolejny kawałek świata.

Chciałbym tu jeszcze kiedyś wrocić.