Panie i Panowie, oto najnowszy nabytek szkoły – Cessna 162 Skycatcher!

W telegraficznym skrócie: po prawie 50 latach od wprowadzenia do produkcji rynkowego hitu, czyli One Fifty, Cessna w 2006 r. zaprezentowała następcę swojego lekkiego dwumiejscowego samolotu. Mimo użycia jako głównego budulca aluminium, model 162 mieści się w kategorii LSA (Light Sport Aircraft) która zakłada maksymalną masę startową 600 kg. Posiada również klasyczny gaźnikowy silnik Continentala o mocy 100 koni oraz maksymalny payload przy pełnym paliwie w granicach 150 kg…

Z zewnątrz samolot wygląda dość pokracznie. Drzwi (otwierające się do góry, jak w DeLoreanie) są zamontowane skośnie, maska jest nienaturalnie długa, a kadłub zdecydowanie za gruby. Do tego ten zatrzał stykający się z tubą podwozia też nie prezentuje się zbyt szczęśliwie. Podchodząc bliżej widzimy malutkie śmigło, mikroskopijne kółka i supercienką blacha poszycia.

Ale co tam pilotów interesuje wygląd zewnętrzy. Pora zajrzeć do środka! Od razu rzuca się w oczy panel przyrządów, który zawsze w małych Cessnach był ubogi, ale minimaliści z Wichita dali radę przebić samych siebie. Glass cockpit, powiecie, moving map, schematy lotnisk, terrain awareness i cała masa innych bajerów. Zapomniano tylko VOR-a.

Drugi element na który nie sposób nie zwrócić uwagi to wolanto-drążek, czyli innowacyjny system sterowania, dzięki któremu można upakować dwóch dorosłych homo sapiens na jeszcze mniejszej przetrzeni. Drążek przesuwa się w przód-tył oraz w lewo-prawo zachowując rękojeść w pozycji werykalnej. Kółko trymera zastąpiono trymerem elektrycznym, a elektryczne klapy… manualnymi.

Amerykański Skycatcher produkowany jest w Chińskiej Republice Ludowej, co od razu czuć po dotknięciu plastików. Szczególnie kółko do przesuwania pedałów w przód-tył (fotel jest zafiksowany) sprawia wrażenie jakby wyciągnięto je z dziecięcej zabawki. Rozglądnijmy się jeszcze po wnętrzu:

Nie, to nie jest prototyp! Tak naprawdę wygląda kabina pasażerka w wersji produkcyjnej. Przynajmniej łatwo przeprowadzić inspekcję linek. Można też zawiesić zasłonkę i się z tyłu zdrzemnąć. Dla chętnych Cessna instaluje autopilota. Inny ciekawy element wystroju:

Trąbka to jak się pewnie domyślacie stall warning horn (ten się akurat nie zmienił od kilkudziesięciu lat). Ponadto na zdjęciu widać wskaźnik paliwa. Najwyraźniej producent wziął sobie do serca uwagi na temat niedokładności elektrycznych wskaźników w poprzednich modelach i zastosował bardziej konwencjonalne rozwiązanie rodem z Pipera Cub.

Na koniec dodam, że Skycatcher osiągi ma całkiem przyzwoite. Na 8000 ft można liczyć na 110 KTAS, a więc o 5 więcej niż na C152 przy porównywalnym spalaniu rzędu 6 gal/h. Maksymalny zasięg to 360 NM, czyli o 10 mil… mniej niż na C152.

W szkole jeszcze nie wiedzą kto, kiedy i po co miałby tym latać. Nie wiadomo też po ile, choć przypuszcza się że będzie drożej niż na starych Cessnach, bo przy tej jakości wykonania i odporności na trudy codziennej eksploatacji będą prawdopodobnie wymagane częstsze i bardziej kosztowne naprawy. Mimo wszystko jeśli nadarzy się okazja to chętnie zapiszę się na godzinkę i uzupełnię recencję o wrażenia z lotu tym cudem techniki.