Czytelnik bloga mógłby czasem odnieść wrażenie, że próbuję go przekonać jak wspaniałym krajem są Stany Zjednoczone. I choć w sferze lotnictwa trudno mi sobie wyobrazić cokolwiek, co gdzieś indziej jest rozwiązane w lepszy sposób (do tego stopnia, że Euroland powinien porzucić swoją dumę i zaadoptować w całości FAR-y, a nie bawić się w nieudolne wyważanie otwartch drzwi), to jednak w codziennym życiu nie jest już tak pięknie.

Przykład? Po wypiciu z Davidem kilku pi-bi-arów (czyli jednego z tańszych napojów gazowanych, nazywanych dumnie piwem) udaliśmy się coś zjeść do położonej nieopodal Restauracji McDonald’s. Ponieważ godzina była już późna, stoliki nie były nakryte i jedyną opcją było zamówienie posiłku na wynos w okienku McDrive. To też podeszliśmy do okienka, zapukaliśmy i przyszedł jeden z kucharzy. Nie chciał otworzyć szyby i zawołał swojego przełożonego, tzw. Managera. Pan Kierownik był już bardziej odważnym mężczyzną i uchylił szklane drzwiczki.

Poprosiliśmy od dwa McChickeny oraz średnie i małe frytki. W odpowiedzi usłyszeliśmy, że nie zostaniemy obsłużeni. Na początku pomyślałem, że to taki żarcik, druga w nocy to każdy chce sobie poprawić humor. A może nie podobało mu się, że pukając w okienko wołaliśmy „Hola Amigo”? Powtórzyłem więc raz jeszcze nasze zamówienie z bardzo poważną miną. Odpowiedź znów była ta sama. Zapytałem więc dlaczego odmawia się mi przyjemności konsumowania wspaniałej kanapki ze stuprocentowego kurczaka. „Ze względów bezpieczeństwa”. WTF?

Wszystko dlatego, że nie mam samochodu. Niestety, jest zbyt niebezpiecznie sprzedać mi tego szczura w bułce jeśli przyszedłem na nogach. Co z tego, że już pięć razy przeszedłem od jednego okienka do drugiego próbując nawiązać kontakt z którymś ze sprzedawców tej paszy. „Względy bezpieczeństwa”. Postanowiłem drążyć temat: czy gdybym przyjechał na rowerze, to czy zostałbym obsłużony? „Nie”. A na motocyklu? „Tak”. No i gdzie tu jest logika? Co miał na myśli Ronald McDonald konstruując tę żelazną zasadę swojego biznesu i czy biedak zdaje sobie sprawę, że po drugiej stronie Oceanu jego pracownicy gwizdają na „względy bezpieczeństwa”?

Absurd. Byłem zbulwersowany. A później zły na siebie. Za to że odszedłem od okienka dając za wygraną głupocie. Mogłem zaatakować ich własną bronią, oskarżając o dyskryminację. Że nie jesteśmy latino, że nie mamy samochodu (co w przypadku Davida jest akurat prawdą). I że nigdzie nie było tabliczki o nieobsługiwaniu klientów pieszo. Myślę że reagując od razu doczekalibyśmy się sprawiedliwości, a może nawet BigMaca w ramach rekompensaty. Tylko czy naprawdę chcielibyśmy go jeść?